Poletno popoldne: sedim v vrtu in opazujem
ptice. Te letijo nad drevjem in lovijo mušice.
Mušic se ne vidi, vendar se da njihovo prisotnost
predvideti po gibanju ptic – po spremembah v
smeri letenja, po ostrih obratih, po odpiranju
kljunov. Za sosedovo garažo se sliši hrup – plosk
nečesa elastičnega, kar udarja ob beton. In nad
streho se pojavi rdeča žoga, izgine, nato se spet
pojavi. Ko izgine, se sliši plosk – po vsakem
takšnem plosku se žoga spet za kratek hip pojavi
nad garažo. To traja dolgo in se ponavlja v
pravilnih intervalih. Zamislim si otroka, ki si
je izmislil igro in ki je v ponavljanju istih gibov
odkril opojno zabavo.
Nato se odločim, da se bom sprehodil po
dvorišču. Z njegove skrajne točke, čisto na
vogalu, se da videti, kaj se dogaja za garažo.
Ustavim se in vidim: na sosednjem dvorišču ni
nikogar – nobenega otroka, nič. Samo neka
žoga udarja ob beton, sliši se značilni zvok, žoga
poleti v zrak, pade, pa spet odskoči. Plosk, skok,
pa spet plosk. Čudežna žoga leti v zrak, pade in
spet poleti.
Prevod: Namita Subiotto
Летно попладне: седам во градината и се забавувам со
тоа што ги набљудувам птиците. Тие летаат над дрвјата
и ловат мушички. Мушичките не се гледаат, но нивното
присуство може да се претпостави според движењата на
птиците – според промените во правецот на летањето,
според острите скршнувања во насоченоста на главата,
според отворањето на клунот. Зад гаражата на соседот се
слуша шум – плесок на нешто еластично што удира од
површината на бетонот. И една црвена топка се појавува
над покривот од гаражата, исчезнува, потоа пак се појавува.
Исчезнувањето надолу е проследено со плесок – по секој
таков плесок топката одново се појавува во еден краток миг
над гаражата. Тоа трае долго и се повторува во правилни
интервали. Замислувам дете што себеси си изнашло игра
и кое во повторувањето на истите движења открило опојна
забава.
Потоа решавам да прошетам по дворот. Од неговата
крајна точка, сосема на аголот, може да се види што се
случува зад гаражата. Застанувам и гледам: во соседниот
двор нема никого – никакво дете, ништо. Само една топка
удира од бетонот, одекнува карактеристичен звук, таа
полетува во воздух, паѓа, пак отскокнува. Плесок, скок, пак
плесок. Чудесната топка лета во воздух, паѓа, пак полетува.
