Ptolomej je mislil,
da je svet kakor oko nekaterih žena.
Površina vlažnih kristalov,
kjer vsaka zvezda sledi popolni orbiti
brez strasti,
slabosti ali katastrofe.
Potem je prišel Kopernik,
učenjak, ki je prsi zamenjal za golobe,
kosinus za grozo,
sončna zenica pa je bila središče vesolja,
ko se je Giordano Bruno cvrl
na veselje duhovnikov in poročenih mož.
Tako se je Galilejo,
ki je do potankosti preučil dekliška srca,
utopil v dobrem vinu
– sonce je združilo svetlobo –
posilil je zvezde, pa ne filmske
ter pred smrtjo na repu kometa
izjavil, da je ljubezen neskončna.
Kant, po svoje, ni o ženskah vedel nič,
bil je ujet v metulju izračunov
na pelodu metafizike.
Heglu pa,
tako abstraktnemu,
se je zadeva zdela preveč absolutna.
Kar se mene tiče,
predlagam XX. stoletju
preprosto hipotezo,
ki se bo kritikom zdela romantična.
Oh, dekle, ki bereš to pesem,
okrog tebe se svet vrti.
Iz španščine prevedla Marjeta Prelesnik Drozg.
Pensaba Ptolomeo
que el mundo era como el ojo de ciertas mujeres
Una esfera de húmedos cristales
en que cada astro describe una órbita perfecta
sin pasiones
mareas o catástrofes
Luego vino Copérnico
sabio que cambió senos por palomas
cosenos por espantos
y la pupila del sol fue el centro del universo
mientras Giordano Bruno crepitaba
para felicidad de curas y maridos
Entonces Galileo
estudiando a fondo el corazón de las muchachas
naufragó en el buen vino
–luz aglutinada por el sol–
violó estrellas que no eran de cine
y antes de morir sobre la cola de un cometa
sentenció que el amor era infinito
Kant por su parte no supo nada de mujeres
preso en la mariposa de los cálculos
en polen metafísico
y a Hegel
tan abstracto
le resultó el asunto demasiado absoluto
Por mi parte
propongo al siglo XX
una hipótesis simple
que los críticos llamarán romántica
Oh muchacha que lees este poema
el mundo gira alrededor de ti
