Justyna Bargielska

Jeśli to prawda, Chloris, że mnie kochasz,

to wybacz, ale kompletnie nie wiem, co mam zrobić

z takimi zagadnieniami, jak głód na świecie,

że papież nie pozwala Murzynom używać

prezerwatyw, że ekran w końcu gaśnie,

a gasnąc, ujawnia, że nie jest drzwiami. Że fotografowie

zabijają się z powodu zdjęć, które zrobili.

Choć światło było niesamowite, zabijają się.

Jeśli to prawda, Chloris, że mnie kochasz,

to nie wiem nawet, co mam zrobić z tym morzem,

które rozstępując się, połyka niesforne psy,

przypadkowe dzieci, statki z ich kapitanami,

miasta, kraje, światy. Pływam w tym morzu,

póki płynę do ciebie, Chloris. Jeśli mnie kochasz,

powiedz mi, co mam zrobić,

gdy zrozumiem, że w nim pływam, a już cię nie kocham.

Królowa-ogień pisze list, uciekajcie, ludzie i samochody.

Chyba sama wiem najlepiej, co jest dla mnie degradujące.

Gdybym zabiła nasze dzieci i jeździła z nimi po mieście,

to by było dla mnie degradujące. Gdybym to, co robię,

by przeżyć, robiła dla urody, to by było dla mnie

degradujące. Prawidłowe równanie nie zagraża miłości.

Prawidłowe równanie, w którym wiarę

da się bezstratnie zastąpić tęsknotą, język,

w którym mogłabym zostać tak bezboleśnie zbawiona,

który miałeś mi wymyślić, a nie wymyśliłeś,

to by było dla mnie degradujące.

Nie załączam buziaków, nie daję całusów, toczę wojnę

na wszystkich frontach. Odpisz mi jak najszybciej.

Urodziłam niesamowicie piękną córkę, jej zęby,

jej włosy są jak z Pieśni nad Pieśniami. I sama

poczułam się piękna, dziękuję. Ale ona

to zupełnie inne piękno,

to jest piękno, które chcę chronić.

Gdybym miała jakieś swoje piękno, wstydziłabym się go,

zresztą pewnie mam jakieś piękno, faceci

nie lataliby tak za mną, gdybym go nie miała,

ale nie lubię swojego piękna, bo faceci

latają za nim. Piękno mojej córki

to co innego. Piękno mojej córki, tak uważam,

jest jedyną nadzieją

tego świata.

Pytam się, czy wysłali te cholerne zwłoki,

czy nie. Piszą mi, że wysłali,

opóźnienie mogło być spowodowane pogodą

i żebym napisała w przyszłą środę,

czy chcę reklamować, czy inne zwłoki w zamian.

Sama nie wiem, mam czas do środy,

żeby to przemyśleć. Robak zdradził robaczka

i teraz się wije, i we śnie, i wszędzie.

Natomiast w świetle z okien szkolnej biblioteki

wygląda to tak, że moje dziecko stało się kamieniem

i mówi mi: nie płacz, kobieto, skoro ja nie płaczę.

No, zamknijcie już, tu nie ma nic do patrzenia.

Złoszczą mnie okna w domu na drugim brzegu

ulicy, która pieniąc się, płynie dołem. Godzinami

zaglądam sąsiadom w garnki, w których wrą serduszka

wróbelków – tak tata nazywał cynaderki w dzieciństwie,

czyli wtedy, gdy koty znikały i wracały

po zmianie kwadry, z oberwanym uchem. Teraz

już nie do mnie – okna na parterze to lupanar, w skrzynce

są ulotki z kobietami tak dorosłymi, jak ja

nigdy nie będę, choćbym przeszła na kolanach

z kuchni do pokoju po potłuczonym szkle.

Na piętrze człowiek z psią mordą, czy może

pies z ludzką twarzą, nigdy nie wiem, na wędce

spuszcza szklane oko i podgląda te z dołu.

Złoszczą mnie ich okna. Przesadzają z tym życiem,

tak jakby nie wiedzieli, że wcale nie trzeba.

A więc nie byłaś nigdzie? Byłam,

ale nie nigdzie. To mogła być Abchazja,

kraina pierwszych liter, gdzie mężczyźni

kładą tory w nocy, pod wiatr, a potem

się dziwią. W mapnikach trzymają zdjęcie

tej pin-up girl różowej z niebieskim, inne

święte obrazy stawiają pod ścianami.

Rzucają kamieniami w gołębie, źli,

że gołąb buja i kołuje, a potem wraca

do siebie jak gdyby nigdy nic, nie bojąc się,

że już się sobie nie spodoba. Oni są

płytko w skórze, potem głębiej

w płótnie, a na końcu i tak przychodzi

ta pin-up, strzepuje i nie ma śladu.

To niesamowite, co mogła zrobić jedna pęknięta rura.

To niesamowite, co mogli zrobić jeden mężczyzna i jedna kobieta.

Drzwi zamykają się za kelnerem, ale zamykają się za tobą

tak, jak każde drzwi, które się zamykają.

Opłakałam już przed pszczołami nasze rozstanie,

teraz spróbuję się cieszyć tym, co nastąpi przed nim,

aż do tego momentu, w którym przestaję wiedzieć,

co mam robić z czasem, który mi pozostał,

więc kładę się spać, a ktoś stoi nade mną i mówi:

węże tak śpią, zwinięte w kłębek jak kotki albo jak małe dzieci,

i patrzcie, bo to jest pozycja, w której biorą do nieba.

W części zdziwieniowej naszego programu

dziewczyna zdolna do największego okrucieństwa,

do pomalowania psa na olejno, do spania z trzema

chłopakami naraz, w tym z jednym w głowie,

płonie w piekle.

Gdy będziesz wciskał guzik, proszę, żebyś pamiętał,

że nikt cię tak nigdy nie kochał jak ja

i nikt tak bardzo jak ja nie pragnął być wolnym

w twoim obliczu. Po prostu miałam

swoje ograniczenia.

Kościół obstaje przy grzebaniu ciał,

tłumacząc, że sam Chrystus chciał być

pogrzebany. Pewnie, przecież miałem

zmartwychwstać, a nie odrodzić się

z popiołów jak feniks, mówi Chrystus,

ale to nie znaczy, że inni nie mogą

się odradzać z popiołów jak feniks,

mówi Chrystus i jest naprawdę

pissed off na ten głupi Kościół.

Jak feniks. Za cztery godziny

cię zobaczę, cokolwiek się

stanie, zobaczę cię

za trzy godziny.

Wczoraj szedłem przez pustynię,

już po ciemku, i coś na mnie

zawarczało z cicha. Wrażenie

nie byle jakie, serdeczności, M.
 

Lęk jak ze starej książki: ona się boi, że może stać się panterą

i wcale jej to nie podnieca, bo co robi pantera? Czy pantera może

nie zamykać ust do zdjęcia, czy może iść spać w swoich nowych butach?

Pantera czerstwi chleb, na który spojrzy, ma taki dar.

Młynarka ma dar też fajny, że ożywia mięso.

Ale jedno chciałaby mieć z pantery: gdy ktoś przychodzi i mówi

pociąg, który istnieje tylko w rozkładzie, właśnie odszedł, umieć

powiedzieć ach, tak? A nie próbować zjeść słońce, żeby nie zaszło.

Tak szczerze, to myślę, że nie wiesz, czym jest tęsknota.

Czy twoja córka powiedziała ci kiedyś

pięćdziesiąt trzy razy pod rząd, że pies ci je kapelusz?

Niech je, powiedziałam. Nie wiem, czy choć raz. Twoje maile

to nie maile, to pieszczoty, dzisiaj pójdę spać z tobą,

mówi mi mail. Nie, mailu, dzisiaj pójdziesz spać z żoną,

a ja pójdę spać z mężem. Niemniej nie dalej niż jutro

planuję pozbyć się ze świata wszystkich naczyń,

do picia, do sikania, przechowywania prochów bliskich,

zbierania krwi naszego Zbawiciela, i będę ostatnim

naczyniem na świecie. I, umówmy się,

ja i krew Zbawiciela, tylko my dwie wiemy,

czym jest tęsknota.

To musiał być dzień Bożego Ciała. Starsza kobieta

wiodła za sobą okazałą downicę: córciu, córciu,

gdy umrę, co się z tobą stanie. A ja nie mogłam ci

starsza obiecać kobieto, że jej nie zjemy, niedokładnie znam zwyczaje

mojego gatunku, nie na tyle dokładnie.

Widuję nas, jak przystajemy na rogach ulic,

wyjmujemy z portfeli zdjęcia budynków krytych złotymi kopułami

i pokazujemy je sobie nawzajem, mężczyźni i kobiety,

starzy i młodzi, ale czy tęskniąc, czy grożąc, nie wiem.

To musiał być ten dzień, wzdłuż torów

albo skrajem parku szedł mężczyzna w brązowej marynarce,

niósł piłkarzyki główkami do dołu

i nic na to nie poradzę, ale słońce, ono chyliło się ku zachodowi.

W długi letni dzień kosiarki mogą pracować od rana do nocy.

Możesz się budzić i zasypiać przy ich warkocie,

przy opowieści, której nie rozumiesz, ale kiedyś w końcu musisz

wyjść do tego zjawiska. I wtedy żegnaj, cudny świecie,

w którym cukierek anyżowy jest lubieżny przez zawartość

litery żet.

Odtąd przydzielone ci niesiesz sam, nie zmieniając się, bo z kim.

Znienacka pojawiające się motyle lub tęcze

bierzesz za to, czym naprawdę są – zapowiedź nagłej śmierci,

twojej i twoich na wiele pokoleń we wszystkie możliwe strony.

Czy Big Bang to był tylko seks? Rodzajowa

pomyłka, drgnienie wskutek drgań? O,

kapitanie, nie chciałbyś pływać we wrzącym

akwenie tego wiersza, a zawinąwszy

do jego portu, nie poszedłbyś do łóżka

z żadną czyhającą na ciebie w jego śliskich

zaułkach dziewczyną. Niech chór potwierdzi

energetyczny audyt: tutaj zegar

nie ma wskazówek. Wąż ma wskazówkę

zamiast głowy, ale zwija się w kłębek.

Dziewczyny o zgubnych proporcjach

z wysoka rzucają te kłębki w noc.

Dziewczyna znika w przejściu podziemnym,

żeby uciec przed mężczyzną, który krzyczy za nią.

Gdy skończy się moje doczesne życie, myśli,

wyjadę do Włoch i będę się całymi dniami

kłócić przez balkon z sąsiadkami, ale na razie

muszę myśleć drobniej, muszę myśleć: Aleksandria,

światło przesączone przez cytrynową esencję.

Powiedziałam to raz na głos w autobusie.

Czy mają tam taką wielką trumnę, żeby pomieściła

autobus i resztę greckich łzawnic? I pięknie

pachniał głóg. Jak drobno musisz mnie pokruszyć,

żeby uzyskać barwnik, o który ci chodzi?

                                               Jurkowi

Czy wiesz, jak się czujesz? Niektóre płyty

są nagrywane głośniej niż niektóre inne płyty,

tak po prostu jest, ale czy słyszysz swój głos?

Ja nie słyszę swojego, chociaż słyszę twój.

Chyba że na dnie oceanu. Ale nie żadnego z dzisiejszych,

tylko tego, o którym mój syn mówi z żalem, pokazując

szkolne boisko: kiedyś tu wszędzie

była woda, te głupie kontynenty

ją podzieliły. I mówi: mamo,

pamiętasz, jak nie potrzebowaliśmy oczu?

Jak mogłabym zapomnieć, synku,

z tysiąca przygód mojej nieśmiertelnej duszy,

ta była najlepsza.

Naprawdę nie chciałam wtedy umrzeć.

Dopiero co nauczyłam się składać

dłonie do modlitwy tak, jakbym coś

w nich trzymała, dopiero co

nauczyłam się negocjować.

Z wdziękiem, choć stojąc po pas

w morzu płomieni. Nauczyłam się negocjować

wszystko, opisując to przymiotnikami,

które dobrze brzmią w tłumaczeniu na angielski.

Dłonie do modlitwy składałam tak,

jakbym kryła w nich coś więcej niż kamień,

i lubiłam ten trik.

Ten obraz wyglądał jak tryptyk,

ale nie można go było zamknąć.

Myślałam, że to pęk chryzantem,

a to była główka dziecka.

Myślałam, że to był ogrodowy parasol,

a to był duch przyszłych świąt.

Gdybym modliła się jak należy,

z rękami do góry, żyłabym.

To jest ten. Ten to nie jest. Widzicie tę kobietę?

Też ją widzę, tyle że od środka. Agfo, która kochasz czerwień,

popatrz ze mną na tę kobietę, którą ja widzę od środka

i powoli oswajam się z myślą, że nie ma wielu takich kobiet,

i z drugą, dość podobną, że kobiet takich są miliony.

Popatrz na mnie, Agfo, gdy jeszcze mogę się odwrócić

i nie muszę być lepsza od poprzedniej mnie, bo to zawsze

jestem ja, bo on nie dotknąłby nikogo, kto nie byłby mną,

w tym, przeszłym ani przyszłym życiu. Właściwie myślę,

że go urodziłam, Agfo, właściwie myślę, że mogłam to zrobić.