11.
Stvari lahko razporedim na različna mesta.
Postavim mizo tja, kjer jo luč ne doseže.
Pripravila sem vodo in sodo, v spalnico ti bom prinesla žganje,
če si boš hotel opomoči v moji postelji.
Opazila sem tvoje roke. Na videz so bolne, odsotno
tavajo po mestu, nikjer jim ni lahko.
Časopisi poročajo, da se stanje izboljšuje.
Ukrepi in tiskovni predstavniki nas prepričujejo, naj pozabimo
na osamljenost, nesmisel letnih časov.
Štejem cigarete, ki si jih prinesel, prižgem le
neparne.
Čakam na prvi sneg, razprostrem zadnje sadeže, da bi se posušili,
odprem vrata moškim z močnimi glasovi.
Vstopijo vojaki in svarijo pred snegom
in požari v bližini.
Pogovor z njimi dopušča kajenje.
Podivjale so muhe,
če nisem jaz, si pisal,
pri poročilih sem slišala še boljše stavke.
Po navadi nekaj minut počakamo
in potem vdremo.
Sem ti odpisala, kako živčna sem bila?
Pravkar sem ti povezala roko.
Tvoj obris je postajal vse jasnejši.
Sedel si ob oknu, opisoval pogovore,
ki so zapolnili večer.
Nič tišje kot v čakalnici, le svet je bil
takrat bolj mrtev
in priznanja so tičala v zaprtih glavah.
Način tvojega kajenja
je izdajal, kako si se med čakanjem držal,
kako sem takrat nerodno izbirala besede.
Videla sem, kako si si v prvem snegu ožgal roke.
Pomislila sem na stavek 'pomlad prihaja'
in pogledala čez ramo,
videla vse, kar sem pustila za sabo.
Prevod: Milan Dekleva in Mateja Seliškar Kenda
11.
Ik kan alles een andere plaats geven.
De tafel neerzetten waar er geen licht op valt.
Ik heb water klaargezet en soda
breng je sterke drank op bed mocht jij
in dit bed willen herstellen.
Jouw handen vielen mij op. Ze leken ziek, afwezig
de hele stad doorkruist, overal geleden.
In de krant is sprake van voorspoedig herstel.
Alle maatregelen, zeggen woordvoerders, maken korte metten
met de eenzaamheid, de richtingloosheid van de seizoenen.
Ik tel de sigaretten die jij meebracht, rook alleen
de oneven exemplaren.
Ik wacht op de eerste sneeuw, leg het laatste fruit te drogen
doe open voor mannen met harde stemmen.
Soldaten komen waarschuwen voor de sneeuw
voor een brand verderop in de straat.
Een gesprek met hen staat roken toe.
Wild geworden zijn de vliegen
als ik het niet zelf ben, schreef je mij
en ik zag op het nieuws nog betere zinnen.
Het is gebruik enkele minuten te wachten en dan
de deur te forceren.
Schreef ik je terug hoe nerveus ik was?
Ik had je hand net verbonden.
Er werd steeds meer zichtbaar van je gestalte.
Jij zat bij het raam, beschreef de gesprekken die de avond vulden.
Niet stiller dan een wachtkamer
maar wel doder was de wereld toen
en alle bekentenissen zaten in gesloten hoofden.
De manier waarop jij rookte
verried jouw houding bij het wachten
verried mijn ongelukkige woordkeuze.
In de eerste sneeuw zag ik jou je handen verbranden.
Ik dacht aan de zin ‘het wordt lente’
en keek over mijn schouder
zag toen wat er achterbleef.
