Štirinajstsekundni filmček v Wikipediji
prikazuje trk zelene žogice
z modro: glej, tako je nastal mesec. Za blede pesnike
ni slabše novice. Torej ima beseda
„proto-Zemlja” kakšen pomen? Na Zemlji
je nekdo, ki jo rabi tako kot izraze „skleda”,
„nitka”, „kombinezon”, pri tem pa – v resnici – misli na:
oblo? planet? koncept? Gradbeni material?
Beri naprej. Strašno je: kometi in plohe
meteoritov, ohladitve, Zemlja je ledena krogla,
ki zdrsne iz orbite, pogoltne jo zvezda,
in entropija: Endlösung najvišjega reda.
Malo je upanja v tihem oceanu
metana na daljni Saturnovi luni,
v ledu po Evropi, v Cheru. Vesolje je krsta
za sleherno obliko življenja in vse neživljenje.
Celo ta miza je drobna, krhek krožnik na njej,
in poleg malih kozarčkov nič večje žlice, vilice, noži:
vse to, od antene pa vse do temeljev,
se bo sesedlo in bo zasuto brez pričevanja oblike
v galaktični nevihti, pod pritiskom kvarkov,
pomisli: to, kar so zdaj tla in reka in mesto,
bo preraslo z nezemskim srežem, zvezdnim prahom
in elementarnimi delci kakor s plevelom.
Poslušaj. To govori: niste sami
z na poraz obsojenim poskusom biti zvesti,
s svojo neznatno pezo neobstojne snovi,
s svojimi krhkimi vezmi in nebogljeno kožo.
Vse bo poraženo: škarje in papir in kamen.
Nekaj giblje zvezde – vendar to ni dobrohotnost.
Varšava, 1.–3. II. 2006
Prevod: Jana Unuk
Czternastosekundowy filmik w Wikipedii
pokazuje zderzenie piłeczki zielonej
z niebieską: spójrz, tak powstał księżyc. Nie ma gorszej
wiadomości dla bladych poetów. Więc zbitka
„proto-Ziemia” ma jakieś znaczenie? Na Ziemi
jest ktoś, kto jej używa tak, jak słowa „nitka”,
„kombinezon”, „miednica”, mając w głowie – właśnie:
bryłę? planetę? koncept? Materiał na miejsce?
Czytaj dalej. Jest groźnie: komety i deszcze
meteorytów, mrozy, Ziemia kulą lodu,
wypadnięcie z orbity, połknięcie przez gwiazdę,
i entropia: Endlösung najwyższego sortu.
Niewiele jest nadziei w cichym oceanie
metanu na odległym księżycu Saturna,
w lodzie na Europie, w Cher. Wszechświat to trumna
na wszystkie formy życia i nieżycie całe.
Nawet ten stół jest drobny, kruchy na nim talerz,
i przy małych kieliszkach sztućce równie małe:
wszystko to, od anteny aż po fundamenty,
złoży się i zasklepi bez świadectwa kształtu
pod galaktyczną burzą i naporem kwarków,
Pomyśl: to co jest gruntem i rzeką i miastem
zarośnie pozaziemską szadzią, pyłem gwiezdnym
i elementarnymi cząstkami jak chwastem.
Słuchaj. To opowiada: nie jesteście sami
ze skazaną na klęskę próbą bycia wiernym,
z waszym nikłym ciężarem ułomnej materii.
z waszą kruchością wiązań i bezbronną skórą.
Przegra wszystko: nożyce i papier i kamień.
Coś gwiazdami obraca – lecz nie jest to czułość.
Warszawa, 1-3 II 2006
