1.
moj dedek je s plotom ogradil svoje dvorišče
in tako dobil kos zemlje,
a je izgubil svet.
potem je pregradil
še ta svoj kos zemlje
in poimenoval vrtove.
jaz sem bil otrok in najraje sem imel
vratca, ki so jih spajala.
2.
zabadamo kole – mejnike,
rišemo zemljevide z nekakšnimi mejami
in tja postavljamo ljudi,
ki nam šarijo po torbah
in nas sprašujejo, kam potujemo,
kot bi jim bilo to strašno pomembno.
gdje se putuje, gojko?
me sprašuje obmejnik ob petih
zjutraj, jaz pa mu na pol buden odvrnem: domov.
mislim pa si:
po zemlji
ali gor in dol? v prostoru
ali v času? sedaj
ali vselej in na veke vekov?
3.
veke daleč smo od svobode.
zato ker se še vedno tujih verig
osvobajamo. in ne čutimo
v sebi ključa od celice,
v katero smo zaprti.
pozabljamo, da se kava, ki jo pijemo,
da bi se zbudili, nahaja v
usedlini na dnu skodelice.
vsak dan govorimo o njej. celo
zapeti si drznemo. toda
to počnemo bolni. strahu
polni, namesto ljubezni.
Prevod: Namita Subiotto
1.
дедо ми со тараби си го омеѓи дворот
и така доби парче земја,
ама го загуби светот.
а потоа почна и тоа свое парче земја
да го преградува и
да им дава имиња на бавчите.
а јас бев дете и најмногу ги сакав
вратничките што ги спојуваа.
2.
забодуваме колци-меѓници,
цртаме карти со некакви граници
и ставаме таму луѓе
што ни буричкаат по торбите
и нѐ прашуваат каде патуваме
како да им е тоа стварно важно.
gdje se putuje, gojko?
ме прашува меѓничарот во пет часот
наутро, а јас, уште неразбуден, му велам: дома.
а си мислам:
по земјава
или угоре-удолу? во просторот
или во времето? сега
или секогаш и во вјеки вјеков?
3.
векови сме далеку од слободата.
затоа што сѐ уште од туѓите синџири
се ослободуваме. и не го чувствуваме
во утробата клучот од ќелијата
во која сме заробени.
забораваме дека кафето што го пиеме
за да се разбудиме е содржано во
талогот на дното од шолјата.
секој ден за неа зборуваме. дури и
да запееме се дрзнуваме. само,
тоа го правиме болни. со страв
полни, наместо со љубов.
