Daniel Salgado

“[...]as circunstancias fanse mudar precisamente
polos homes e o propio educador precisa ser educado.”
Teses sobre Feuerbach
Karl Marx
[...] a honestidade, o teatro, o desexo, a recalificación
da realidade, a xeración abandonada, o jazz
no Plaza Hotel –New York City-, a operación de asalto,
as historias, a froita de tempada, a froita de óso,
as cousas da lealdade, o significado, a primeira liña
da Internacional, o reloxo, o curso dos acontecementos,
o terror vermello, o ámbito, a Gran Música Negra,
a nación, a crónica, o espectáculo, as áncoras,
o te saber, o catastro, a listaxe da compra, a
hexemonía da clase dominante, o urso de Moscova,
a biblioteca, o tratado polo que se estabelece unha constitución
para Europa, os ollos máis bonitos da Montaña,
o lique no muro, o suxeito histórico, a fame,
a terra –pero a terra-, o subdesenvolvemento,
o concerto de Olatunji, o mes, os amigos fóra, a tensión,
o noso movemento, o arfares, a mañá, a esquina
do barrio, a doutrina, o ataque preventivo,
os autobuses, as estacións de autobuses, a república
popular, o territorio inventado, as ruínas, o café, o
patrimonio dos insectos, o insomnio, os afectos escollidos,
a nosa causa, a humidade, o que fagas, o que digas, o método
e o discurso, o domicilio social, as necesidades non o beneficio,

a expresión, o mel, o sal e o leite si, a vitoria
das sabas enredadas, a guerra global permanente,
as augas, o neutro, a materia prima, a alma tamén,
o camiño cara a ti, o voo do reiseñor, a política reformista,
os temores, as alfaias da primavera, a xoia da coroa,
as follas secas abofé, o socialismo ou a barbarie, as coxas
dos mellores días, os orzamentos, a pel de teu, a reconciliación,
os outros europeos, a sociedade opulenta, as alfombras,
o turismo rural, o non lugar, o pensamento luminoso
de Marx –Ferrín-, o pensamento inevitábel de Marx
-Sartre-, a poesía constitucional, a tristura, os compañeiros,
a agricultura posprodutivista, o non, o principio de
gravitación universal, o estado e a revolución,
as derrotas todas, a conversa sen papeis, a NATO, a
democracia de baixa intensidade –Domingos Antom-,
os laboratorios de poder, o non, a sensibilidade no que
apalpas, o qué facer, a fraternidade, a fraternidade,
a fraternidade, a fraternidade [...]a expresión, o mel, o sal e o leite si, a vitoria
das sabas enredadas, a guerra global permanente,
as augas, o neutro, a materia prima, a alma tamén,
o camiño cara a ti, o voo do reiseñor, a política reformista,
os temores, as alfaias da primavera, a xoia da coroa,
as follas secas abofé, o socialismo ou a barbarie, as coxas
dos mellores días, os orzamentos, a pel de teu, a reconciliación,
os outros europeos, a sociedade opulenta, as alfombras,
o turismo rural, o non lugar, o pensamento luminoso
de Marx –Ferrín-, o pensamento inevitábel de Marx
-Sartre-, a poesía constitucional, a tristura, os compañeiros,
a agricultura posprodutivista, o non, o principio de
gravitación universal, o estado e a revolución,
as derrotas todas, a conversa sen papeis, a NATO, a
democracia de baixa intensidade –Domingos Antom-,
os laboratorios de poder, o non, a sensibilidade no que
apalpas, o qué facer, a fraternidade, a fraternidade,
a fraternidade, a fraternidade [...]

E velaquí o poema de amor. Cos seus días fríos
e os seus ollos de fite en fite. Coas súas cafetarías,
as súas rúas molladas, os seus cruzamentos furtivos.
Velaquí o poema de amor todo vestido de illas, todo
ateigado de vellas cancións e imaxes en branco e negro.
Velaquí un poema onde poida que veñan panos e peiraos
e cartas e por suposto apertas e viaxes e visións e encontros.
Un poema que dá gorecido a dous e que para iso está,
para gorecer a dous,
para que o refugallo dos tempos non nos manque
máis que o imprescindíbel, para que fiques, para
que remate aquela maneira de escribirmos o poema
de amor. E velaquí tamén o amor no poema, estarricado,
con ceo estraño, con terrazas, con perna, con vértixe,
coa furia de estar vivos e coa velocidade
dalgúns dedos. Velaquí o amor esvarando no poema,
velaquí o amor, o aceiro, o aprendido, os tellados
no poema de amor, en carne viva, en transición.
O poema sen medios pero con vontade, direccións,
collido das túas orellas e levado cara abaixo,
resucitado entre ruínas, sabotaxes, saqueos,
ocupacións e ás veces fronteiras. Velaquí o poema

que se debe evitar, o poema de amor, o poema
de amor no eco final da nosa época, o poema
corrupto que arde nas sabas e onde durmimos
xuntos, onde derramamos casa e idea, onde nos referimos
incertezas e lunares e dor nas costas e qué será, será,
e. Velaquí un poema dicindo o amor e as causas,
cada un dos xantares, as vésperas de nada, as nosas voces,
velaquí este poema de amor que non se clausura porque
segue e segue e vai por fin. Este poema que chega e comeza
no gume dos teus ollos. Así poema de amor
completándose sen nomes de plantas, sen cortinas,
facendo méritos abondo para escapar dos anos
dobrado e dentro dun libro, celebrando gobernos e caídas,
enumerando, contando con nós e dándonos sen reservas,
poema de amor nervioso, que se esforza, que quere,
que se ascende. Velaquí o poema de amor coma quen olla un pozo,
un pai, unha árbore estranxeira, velaquí un poema de amor
coma quen olla un poema de amor e pensa, vaia,
un poema de amor, o muro dunha cárcere, o arrepío
dos abrazos demasiado fortes, unha política imperial
da caste dos xardíns desordenados. Un poema

con ausencia de silenzos, a volume elevado, a todas horas,
sen vergoña, amosándose. E velaquí no que pode desembocar
un poema de amor, na confesión de todo, en Xiana,
nos asuntos exteriores, no repetir das luces e das
sombras, na frase mecánica do insomnio,
no que non damos aturado e logo se trousa, en
mensaxe, en tren, en pendello, en vidros, en urna.
Velaquí o poema de amor pero nada sabe a mel, velaquí
os xeitos do amor nun poema e o agre de soños
e soños coma o poema de amor e velaquí
que un poema de amor acaba e non se pecha
e un poema de amor tece e destece e un poema de amor
non se sabe con qué obxecto e aínda e todo o poema de amor.
Velaquí como nos trazamos, como facemos
por estarrecer os meses no poema de amor que
pouco e pouco e pouco e pouco finaliza
unicamente na páxina porque xa non hai remedio para
o poema de amor.

O tempo estaba ausente e ela estaba aquí
e a vida xa non era o que era
Louis MacNeice
Imprescindíbel a razón emancipatoria. As caixas
rotas. Cómpre contar co sol no xardín e coa
velocidade da luz. Coa puntuación ortográfica
da sección metal. Todo este país so a hora das nove
en xuño. E unha man na caluga de que estás.